ఆమె కథ
ఆమె కథ (Author: బట్టేపాటి జైదాస్)
ఆదిశంకరాచార్య దేవాలయం. అతి పవిత్రమైన ఈ వేదభూమి పై వెలసిన స్వర్గంగా భాసిల్లుతోన్న కాశ్మీరులోయలో, శ్రీనగర్ కు పదకొండు వందల అడుగుల ఎత్తున ఆకాశాన్నంటుతున్నట్టున్న కొండపైగల రాతినిర్మాణం. మదినిదోచే 'దాల్ లేక్' అందాలు ఒక వైపు, తనువు పులకింపజేసే 'తులిప్ పూల' గార్డెన్స్ మరోవైపు, వీటికి తోడుగా మేమూ ఉన్నామంటూ మనసు మురిపించే 'మాపుల్' చెట్లు, 'దచిగాం' అభయారణ్యం, ఆహ్లాదాన్నిచ్చే ఎత్తైన జలపాతాల అందాలు, నిజంగా అత్యద్భుతమే. ఈ భువిలో భారతీయులకు ప్రకృతి ప్రసాదించిన 'భూతల స్వర్గమే' కాశ్మీర్. కానీ ఆ కాశ్మీరీయుల మనసు లోగిళ్లలో కెళ్ళి వారి జీవితపులోయల్లో లోతులను కూడా కొలిచి చూస్తే మాత్రం అదో 'భూతాల స్వర్గం' అనిపించక మానదు. రమణీయమైన ఆ ప్రకృతి అందాలకు 'దిష్టి'కొడుతున్నట్టుగా మానవతప్పిదాలతో కలిగిన వికృతి ఇది.
ఆ దేవాలయపు కొండ దిగువనే విధి నిర్వహణలో వున్నదో జవాన్ల బృందం. సందర్శకులు తక్కువగా ఉండడంతో పరిసరాల అందాల్ని ఆస్వాదిస్తూ, ఆనందంతో సేద దీరుతోన్న ఆ జవాన్ల బృందం ఉన్నట్టుండి ఒక్కసారిగా ఉలిక్కిపడింది. కారణం కమనీయమైన కాశ్మీరీ అందాల్ని, అచ్చమైన అద్దాల్లాంటి హిమగిరి సొగసుల్ని ముక్కలు, ముక్కలు చేస్తోన్న 'స్టోన్ పెల్టింగ్' 'రాళ్ళ దాడి.' ఎక్కడినుంచి వచ్చిందో కాని ఓ అల్లరిమూక హఠాత్తుగా ఊడిపడి మూకుమ్మడిగా ఆ జవాన్ల బృందంపై దాడి ప్రారంభించింది. గుక్క తిప్పుకోనివ్వని ఆ రాళ్లవర్షంతో ఉక్కిరిబిక్కిరయిపోయారంతా. పిడుగుపాటులా వచ్చిపడటంతో పొజిషన్ తీసుకునేందుకు కూడా వీలుపడక పరుగులు తీయకతప్పలేదు వారికి. పరస్పరం హెచ్చరించుకుంటూ కొండకి వెనుకవైపుగా పరుగులు పెట్టారంతా. అలా తప్పించుకుని కొండచాటుకు రాగానే ఆ దారివెంటే వస్తోన్న ఓ కాశ్మీరీ యువతిపై పడింది వారి దృష్టి. రక్షణ బాధ్యతలకే కాదు సమయానుకూలంగా, కాలమాన పరిస్థితులనుబట్టి భక్షణకు కూడా తామే బాధ్యులమ నుకొనే వారిని ఇక ఆపేవారెవరు? అందుకేనేమో అడ్డూ, అదుపూలేని ఆర్మీబుర్రలు అసభ్యంగా అలర్ట్ అయ్యాయి. వారిలో నిద్రాణమైవున్న తీరని కోర్కెల రాక్షసి జడలు విప్పింది. ఆపుకోలేని ఆత్రంతో అందరూ చుట్టుముట్టారా యువతిని. సరిగ్గా అప్పుడే అనుకోని విధంగా ముందుకొచ్చాడో 'వీరజవాను' భరతమాత మాన, ప్రాణాలను కాపాడటానికి నేనున్నానంటూ. సహచరుల దురుద్దేశ్యాన్ని గ్రహించిన ఆ జవాను 'కంచే చేను మేయడం మంచిది కాదంటూ' అడ్డుపడి వారించేడు. అయినా వాళ్ళు వినకపోవడంతో ఆమెను ఎలాగైనా కాపాడాలని మెరుపు వేగంతో రియాక్టయ్యేడు. ఆమె చేయిపట్టిలాగి ముందుకు త్రోసి దేవాలయం వైపుగా పరుగెత్తించేడు. వెనుకే రక్షణగా తనూ ఉరికేడు. వారివెంటే కోరికల గుర్రాలపై దౌడు తీస్తూ జవాన్లు. వాళ్ళలా పరుగెత్తుతూ, వీళ్ళను వెతుక్కుంటూ అటుగా వస్తోన్న అల్లరిమూకల కంటబడ్డారు. ఎవరి భాష ఏమిటో, ఎవరు ఎవరికి ఏం చేస్తున్నారో తెలియని గందరగోళ పరిస్థితి కావడంతో జరగాల్సింది కాకుండా, జరగకూడనిదే జరిగిపోయింది. అల్లరిమూకలు అనుమానంతో, అపోహతో 'ఆమె'కు రక్షణగా వెంబడే వస్తున్న జవాను పైనే దాడిని కేంద్రీకరించేయి. రాళ్లు తలమీద బలంగా తగలడంతో ముఖమంతా రక్తసిక్తమై నేలకొరిగిపోయాడా 'వీరజవాను.' రక్తపు ముద్దలా మారిన అందమైన ఆ జవాను ముఖంలో ఏదో తెలియని ప్రశాంతత. అది అఖండ భారతావనికి ప్రతిరూపమైన ఓ స్త్రీమూర్తి మాన, ప్రాణాలను కాపాడి, తన విద్యుక్తధర్మాన్ని సక్రమంగా నిర్వర్తించి వెళుతున్నాననే తృప్తి తాలూకు తేజస్సు.
* * *
'ఆదిశంకర ఇన్స్టిట్యూట్ ఆఫ్ సైన్స్ అండ్ టెక్నాలజీ.' సిటీకి దూరంగా ఉన్న ఆ ఇంజనీరింగ్ కాలేజి క్లాస్ రూమ్ లో పాఠం వెంట పరుగులు పెడుతోన్న 'ఆమె' హఠాత్తుగా తన ఒంటిమీద ఏదో పాకుతున్నట్టనిపించడంతో ఉలిక్కిపడి వెనుదిరిగింది. 'అతని' చేయి కోరలు చాచిన విషసర్పంలా 'కరాళ కామనృత్యం' చేయడానికన్నట్టుగా కదులుతోంది ఆమె మచ్చలేని మేనిమీద. అది ఎప్పుడు, ఎక్కడ, ఎలా కాటేస్తుందో తెలీని విధంగా పాకుతూ, పట్టుకోసం పలవరిస్తోంది. ఆ కామపు కోరల కాటునుండి కాపాడుకోడానికామె శరీరం శతవిధాలా ప్రయత్నిస్తూ శక్తిహీనమైపోతూనే వుంది. వెనక బెంచీలో కూర్చున్న 'వాడు' మాత్రం యధాలాపంగా ఏమీ ఎరగనట్టే నటిస్తున్నాడు. ఆమె ఇటుతిరిగితే చాలు మెడభాగంలో కనిపిస్తోన్న కాస్తంత ఖాళీప్రదేశంలోనే ఆటాడుకోవటం అలవాటుగా మారిపోయింది వాడికి. ఆమెలో అసహ్యంతో కూడిన అసహాయత. కంపరంతో కూడిన కసి. కానీ ఏమీ చేయలేని బేలతనం. ఏహ్యంతో ఏడుపు తన్నుకొస్తోందామెకు. కన్నీళ్ళన్నీ కారి, కరిగి ఆవిరైపోతూనే ఉన్నాయి. తనది, తనకు మాత్రమే సొంతమైనదీ అయిన శరీరాన్ని కూడా తాను కాపాడుకోలేనంత నిస్సహాయురాలిగా నిలిచిపోవాల్సి వస్తోందనే బాధే దహించి వేస్తోందామెను. 'తన అనుమతిలేకుండా, తనకిష్టం లేనివాళ్ళు తనవొంటిమీద చేయి వేయడమేమిటి?' అన్న ఆవేదనే అక్కసు పెరిగేలా చేస్తోంది. ఆడవాళ్ళైనా సరే మీద చెయ్యి వేయడం ఇష్టపడని నైజం ఆమెది. కాని వాడు మాత్రం తనకేదో అధికారమున్నట్టు వేయడం చూస్తుంటే ఒళ్ళు జలదరిస్తోంది. ఇంతలో 'బెల్' కొట్టడంతో కాసేపు యధాతథస్థితి నెలకొంది. ఆ స్థితి ఎప్పుడూ, ఎక్కడా కూడా శాశ్వతం కాదని 'ఆమె' కు తెలుసు. కానీ ఏం చేయగలదు? ఇంటిదగ్గర అపార్ట్ మెంట్ యజమాని చేసే అసభ్యపు వెకిలి చేష్టలతో రోజూ నరకం తప్పడంలేదు. మనవరాలి వయసున్న తన వెంటపడుతూ, కాలేజీకి వచ్చే, పోయేటపుడల్లా పైన ప్రేమగా చెయ్యేస్తున్నట్టు నటిస్తూ, ఏవేవో మాటలంటూ వేధిస్తున్నాడు. అమ్మకు చెప్పినా అర్ధంచేసుకోవడంలేదు. 'పెద్దవాడనీ, అలాంటివాడు కాకపోవచ్చని తేలిగ్గా తీసిపడేస్తోంది. ముసలి గుంటనక్కలకిదో అడ్వాంటేజవుతోంది. తనేమో ఎప్పుడూ మగవాళ్లందరికీ చాలా దూరంగానే వుంటుంది. చిన్నప్పటినుంచి తన తీరే అంత. ఎందుకనో చాలామంది మగవాళ్ళు నచ్చరు తనకి. అది చూసే అమ్మ నేనే ఏదేదో ఊహించుకుంటున్నానని పట్టించుకోవడం లేదు. అసలు తన ఒంటిపై చేయివేసే అధికారం వీళ్లకెవరిచ్చారు? ఏ ప్రభుత్వం, ఏ చట్టం ఇచ్చింది?'అసలు మీరెవర్రా నా ఒంటిమీద చేయివేయడానికి? ఏం హక్కుందని మీరిలా చేస్తున్నార్రా?'అని గట్టిగా అరచి, నలుగురిలో నిలదీయాలనిపిస్తోంది. నిలువునా కోసేయాలన్నంత క్రోధమూ పుడుతోంది. అయినా ఏమీ చేయలేని అసమర్థురాలిగానే వుండిపోవాల్సి వస్తోంది. ఎవరికి చెప్పుకోవాలీ'శరీరప్రేరిత మానసిక మరణ యాతన?'ఏ ఆడదైనా మనస్ఫూర్తిగా ఇష్టపడినవాడికి మాత్రమే తనను తాకే హక్కును తనంత తానుగా ధారాదత్తం చేస్తుంది. అపుడే ఆ స్పర్శలోని ఆనందానుభూతుల్ని మనసా, వాచా ఆస్వాదించగలుగుతుంది. ఇది మగాడికి ఎప్పుడర్ధమవుతుంది?'షి టీమ్స్'కు చెప్పి బెదిరిస్తేనో..' అన్న ఆలోచన వచ్చిందామెకు. కానీ అలా అందరినోళ్ళలో నానడం ఇష్టం లేదు తనకి అందుకనే ఆగిపోయింది. పైగా బెదిరించి కంట్రోల్ చేయబోతే మరింత బరితెగించి, ఏ అఘాయిత్యానికి పాల్పడుతాడోనని భయం కూడా కలిగింది. ఒకవేళ జరగరానిదేదైనా జరిగితే తనతల్లి ఒంటరిదై పోతుంది. ఆడదాని అందాన్ని అడ్డదారుల్లో అక్రమంగా అందినకాడికి జుర్రుకోడానికి గుంటనక్కల్లా కాచుక్కూర్చున్న ఈ మదపు మృగాళ్ల చెరనుంచి తప్పించుకునేదెలా?'ఎంత ఆలోచించినా ఎటూ తోచక, ఏమిచేయడానికీ పాలుపోక, ఆఖరుకు అందరిలాగే'ఆ నిర్ణయానికే'వచ్చేసిందామె. ఆలస్యం చేయకుండా నేరుగా కాలేజీ మేడమీదకు చేరుకుంది. అటూ, ఇటూ చూసి ఆఖరి అడుగును అంధకారంలోకి వేయబోతున్నదల్లా ఎవరో పిలుస్తున్నట్టు సడన్ గా ఆగిపోయింది. ఆ పిలుపు తన తల్లిది. ఆమె కనులముందు నిలబడి దీనాతిదీనంగా చూస్తూ'వెళ్లి పోతున్నావురా కన్నా..! ఎక్కడికి వెళదామనుకుంటున్నావురా.. నువ్వుకూడా వెళ్లిపోతే ఇక నేనెవరికోసం బ్రతకాలిరా..? ఈ లోకంలో నేనుండీ చేసేదేముందిరా?' అంటూ ఆక్రోశిస్తూ, తనను నిలువరిస్తున్నట్టుగా ఉంది. అంతే కాలు ముందుకు పడలేదామెకు. ఏదేమైనా ముందు ఇంట్లో చర్చిస్తేనే ఏదో ఒకమార్గం దొరుకుతుందనుకొని దృఢనిశ్చయంతో వెనుదిరిగింది.
ఆ మర్నాడే 'వాడి'మీద ప్రిన్సిపల్ కి కంప్లయింట్ చేసేసింది. 'కన్నా.. కాలం చాలా మారిపోయిందిరా.. రోజులు మంచిగలేవు. మునుపటిలా నమ్మదగిన వాళ్ళెవరూ ఇప్పుడు లేరు. మనం ఎవరికెన్ని చెప్పినా, ఏమి చేసినా ఫలితం శూన్యం. ఎప్పుడైనా, ఎక్కడైనా సరే ముందు మన జాగ్రత్తలో మనం వుండటమే మంచిది. అందుకే అన్నిటికన్నా ముందు నీ మనసు గట్టిపరచుకో.. నీ కన్నతండ్రిని కడవరకు కనులముందు నిలుపుకో..'నిర్భయ'వై నిలిచి ఎదురొడ్డి పోరాడు.. నీ మనో ధైర్యమే నీ మేనికి శ్రీరామరక్ష..' అంటూ తల్లి చెప్పిన ధైర్య వచనాలతో స్థిమిత పడిన 'ఆమె' కన్నీటి పర్యంతమైంది. జరిగిన వాటికన్నా తాను వ్యవహరించిన తీరే అధికంగా బాధిస్తుండటం వల్ల. తనతల్లి ముందుజాగ్రత్తగా చెప్పినమాట వినకుండా తానెంతగా వ్యతిరేకించిందో కళ్ళలో మెదిలిందామెకు.
"నువ్వెన్నయినా చెప్పు.. నేను వేసుకోనుగాక గాక వేసుకోను. ఆ చిరాకు నేను భరించలేను. నాదేహం ఉడికి ఉడికి, శక్తి అంతా నీరై కారిపోతోంది. ఆచారాలు సాంప్రదాయాలంటూ నన్ను హింసించకు. నీకూ వాటికో నమస్కారం..'"అంటూ తెగేసి చెప్పింది, మన పూర్వీకుల ఆచారాలను ప్రకారం నడచుకుంటే చక్కగా ఏ ఇబ్బందీ రాకుండా చూసుకోవచ్చని చెప్పినందుకు. కానీ ఇప్పుడు.. తానొకటి తలిస్తే దైవమొకటి తలుస్తుందని పెద్దలు ఎందుకంటారో ఇప్పుడ ర్థమవుతోందామెకు. ఇప్పటిదాకా తాను దేన్నైతే తీవ్రంగా వ్యతిరేకించిందో ఇప్పుడు దాన్నే తప్పనిసరిగా ఆమోదించాల్సిన రావడం అంటే అవన్నీ నిజం కాదూ..! తన'బాహ్య శారీరక చెర'ను తప్పించుకోవాలంటే ప్రస్తుతం అదే శరణ్యం. ఇష్టం లేకపోయినా, కష్టమైనా నేటి పరిస్థితులకు ఎదుర్కొవాలంటే తప్పదు మరి.
* * *
అక్కడెక్కడో, ఏదో కాలేజీలో ఎవరో 'హిజాబ్' తో వచ్చారని ఊహించని వివాదం చెలరేగింది. పవిత్రమైన విద్యాసంస్థల్లో ఏదైనా సమస్య వస్తే యాజమాన్యమే పరిష్కరించుకుంటుంది. అది వారి అంతర్గత విషయం కాబట్టి బయటివాళ్లకు సంబంధం ఉండదు కదా! పైగా తోటి విద్యార్థులు ఆడంగుల్లా ఆడపిల్లలతో వాదు పెట్టుకొని తామూ 'కండువాలు' కప్పుకొని వస్తామని వాదించాల్సిన అవసరమూలేదు. యూనిఫామ్ లేనపుడు ఎవరికిష్టమైనవి వాళ్ళు వేసుకురావొచ్చు. కాల మాన పరిస్థితులను బట్టి కాలేజీ యాజమాన్యమే తగిన నిర్ణయం తీసుకొంటుంది. కానీ ఇవన్నీ ఎరుక లేని ఘరానా పెద్దలు సరిదిద్దడానికి సరైన ఆలోచనా చేయకుండా చోద్యం చూస్తూ కూర్చున్నారు. ఫలితంగా అసాంఘికశక్తులు అడ్డులేకుండా జొరబడి కపటబుద్ధితో కలియదిరుగుతూ కాలేజీలన్నీ కలుషితం కావడానికి కారణమయ్యాయి. దాంతో వివాదం ముదిరి అల్లర్లు అన్ని ప్రాంతాలకూ దావానలంలా వ్యాపించిపోయాయి. అల్లరిమూకలు దాడులకు తెగబడటంతో నల్లటి వస్త్రాలపై ఎర్రటి మరకలు తేలిపోసాగేయి. ఇవేమీ తెలియని, తెలిసినా ప్రమాదం తనదాకా వస్తుందని గ్రహింపులేని 'ఆమె' 'ఎప్పటిలాగే' కాలేజీ కెళ్లింది. కనబడితే కాటేద్దామని కాచుక్కూర్చున్న కాలుష్యపుమూకల కంట పడనే పడింది. మూకలో 'మేకు'లా వాడు. తనమీద ప్రిన్సిపల్ కి కంప్లైంట్ ఇవ్వడమేగాక, 'హిజాబ్' ధరించి తప్పించుకుంటుండటంతో ప్రతీకారేచ్ఛతో రగిలిపోతూ అదనుకోసం ఎదురుచూస్తోన్న వాడికి అనుకోని అవకాశం, అదీ ఆలస్యం లేకుండానే అందుబాటులోకొచ్చింది. ఇక వదులుతాడా? పవిత్రమైన విద్యాలయంలోనే, అపవిత్రమైన కార్యానికై కంకణం కట్టుకొని, ఉరకలేస్తూ పరుగులెత్తాడు. కసాయిలంతా కాషాయ జెండాలెత్తి వెనుకే ఊరకుక్కల్లా ఉరికేరు. 'ఆమె' వెంటబడి వేటకుక్కల్లా తరిమేరు. ఏ పాపం ఎరుగని ఆమె, ఎందుకు తరుముతున్నారో కూడా అర్ధంగాని ఆమె ఆత్మ రక్షణకోసం అలమటిస్తూ, ప్రాణభయంతో పరుగందుకుంది.
ఓ వైపు ఈ చెదురు, మదురు ఈదురు గాలులకు రెపరెప లాడిపోతూ 'భారత జాతీయ స్వాతంత్ర వజ్రోత్సవపు జెండా.' మరోవైపు చెరబడుతోన్న చెదపురుగుల్లాంటి, మదపు మగాళ్ల వల్ల చిగురుటాకులా కంపించిపోతూ, కాలి సత్తువకొద్దీ పరుగులెత్తుతోన్న 'ఆమె.' మధ్యలో ఏమీ ఎరుగని శిలా ప్రతిమలా భరతమాత. ఎవరిని వేడుకోవాలో, ఎలా కాపాడుకోవాలో దిక్కు తెలీని స్థితిలో 'తల్లీ జననీ.. ఏమిటీ దారుణం? శరీర రక్షణ కోసం నేను వేసుకున్నదే నాపాలిట శాపమవుతోంది. నా దేహాన్ని గుంటనక్కల కంటబడకుండా గోప్యంగా వుంచుతుందనుకున్నదే నన్ను ఘోరకలికి గురి చేయబోతున్నది. కళ్లెదుటే క్రూరులు చేస్తున్న అకృత్యాలు కూడా కనిపించడం మానేశాయా తల్లీ నీకు..? ఈ కరకుగుండె కసాయిల బారినుండి నన్ను కాపాడలేవా అమ్మా..? ఈ అసుర సంతతి ఆడబిడ్డలకి అసలేం చెప్పదలచుకున్నారమ్మా..? బట్టలు నిండుగా కప్పుకొని జాగ్రత్తగా వుండమనా? లేక కట్టుబట్టలిప్పేసి మాకు కనువిందు చేయమనా? ఈ సర్వసత్తాక స్వదేశంలో ఓ ఆడది తనకి నచ్చిన పద్దతిలో బ్రతకడం కూడా కష్టమేనా? ఈ విషయం నాకెప్పుడూ ఎవరూ చెప్పలేదే..!? వాళ్ళెవరెవరో వచ్చి శాసిస్తుంటే, అవే నేను పాటించాలా? ఇంట్లో నా బాగోగులు చూసి, మంచిచెడులు చెప్పడానికి తల్లిదండ్రులున్నారు కదా! మధ్యలో వీళ్లకెందుకు బాధ? అబలకు అండగా ఉండాల్సిందిపోయి, ఇంత నిర్దయగా, అటవికుల్లా వెంటాడి, వేటాడుతున్నారెందుకు? నేనేమైనా'లేడి'పిల్లనా? ఎందుకు వీళ్లిలా తమకంటిని తామే పొడుచుకుంటున్నారు? అసలు రక్షకభటులేమైనట్టు? వాళ్ళన్నా నన్ను దయతో కాపాడరా? అయినా అంత కానిపని, పాపపు పని నేనేం చేశానని? ఎటు చూసినా మగాళ్లే... ఒంటరి ఆడపిల్లనై పోయాను. అందరికీ లోకువైపోయాను. ఈ మానవత్వం లేని మగాళ్లదే రాజ్యమా? ఈ మనసులేని ముష్కరులదే అధికారమా? గడపదాటి బయటికొస్తే చాలు, తోడేళ్ళలా చొంగలు కార్చుకుంటూ వచ్చే అపార్ట్మెంట్ ఓనర్ లాంటి మదపిచ్చిగాళ్లు, కాలేజీలో క్లాసురూములోనే కాటేయడానికి కాచుక్కూర్చొనుండే గుంటనక్కలు.. ఆఫీసులు, హాస్పిటళ్లు ఒకటేమిటి ఈ దౌర్భాగ్య దేశపు సర్వంసహా వ్యవస్థల్లో ఇదే వ్యధ. ఎక్కడ.. ఎక్కడ తల్లి నాకు రక్షణ? ఓ సగటు స్త్రీకి'ఆమె''ఆమె'గా ఉండేందుక్కూడా ఈ పవిత్ర భారతదేశంలో అవకాశమే లేదా? కంటికి రెప్పలా కాచుకునే కన్నతల్లి ఒడిలోతప్ప నాకింకెక్కడా రక్షణ అనేదే లేదా?! అసలు ప్రజల్ని పాలించే నాయకులేం చేస్తున్నట్టు? వాళ్ళకైనా దయలేదా? పరిపాలన అనేది ప్రజలకోసం కాదా? పాలకుల ఇష్టాయిష్టాలకు, వారి స్వరాగ ద్వేషాలకు అనుకూలంగా చేసుకునేదా? ప్రజల బాగోగులకోసం, ఒక పద్ధతికి కట్టుబడి ఉండేది కాదా? నేనూ హిందువుగానే పుట్టాను కదా! అయినా వీరికి బంధువునెందుకు కాలేకపోతున్నాను? నేను ఆడపిల్లను కావడమే అసలు కారణమా? ఈ హైందవదేశంలో అడపిల్లగా పుట్టినందుకు గర్విస్తూ పూజలెన్నో చేసానే..'ఆ ముక్కోటి దేవతల్లో ఒక్కరైనా కనికరించి కాపాడలేరా ఈ నరరూప రాక్షస జాతి బారినుండి?'అంటూ ఈ సభ్య సమాజం సిగ్గుతో తలదించుకొని సమాధానం చెప్పలేని ప్రశ్నలతో'ఆమె' అంతరంగం ఆక్రోశిస్తోంది. మరోవైపు ఆమెనెలా ఓదార్చాలో తెలియక మనసులోనే మౌనంగా రోదిస్తోందా భరతమాత.
'పిచ్చిదానా.. ఇప్పుడొచ్చేవన్నీ ప్రజల కోసం ఏర్పడిన ప్రజా ప్రభుత్వాలు కాదే..! కేవలం నాయకులచేత, నాయకులకొరకు, నాయకుల ధనమదంతో, ఏర్పరచుకోబడిన నాయక ప్రభుత్వాలు. ఎన్నుకోవడం వరకే ప్రజల బాధ్యత. ఆ తర్వాత అంతా వాళ్ళిష్టం. వాళ్లకు తోచిన, వాళ్ళకి నచ్చిన, వాళ్ళకవసరమైన విధానాలే రూపొందించుకుంటారు. అవి మతపరమైనా, జాతిపరమైనా, పాలనాపరమైనా ఎవరూ చేసేదేమీలేదు. అడిగేది అంతకన్నా లేదు. చూస్తూనే ఉన్నావుకదా! చివరికి నేనైనా వారి కబంధ హస్తాల్లో బానిసలా బందీనై, భరిస్తూ ఉండాల్సిందే. దేశాన్నే దోచుకునే దోపిడీదారులకు దీనుల దేహాలొకలెక్కా? ఇవన్నీ నీకెలా చెప్పను బిడ్డా..! ఎప్పటికి నీకు అర్ధమయ్యేనో..?!' చలనం లేని ఆ శిలామతల్లి కంటనీరు స్రవిస్తూనే వుంది ఏకధాటిగా.
'ఆమె'కు అర్ధమైనట్టే అనిపిస్తోంది. తనలాంటి వాళ్ళు ఎంతగా రోదించినా ఆదుకునేవారెవరూ వుండరని. ఆఖరుకు అమ్మకడుపులో కూడా ఆడపిల్లకు రక్షణ దొరకదని. పవిత్రమైన ఈ కర్మభూమిలో ఆ 'ఆది దేవుడు' కూడా ఆడదాన్ని ఆదుకోలేడని. ఎవరి ఖర్మకు వాళ్లే బాధ్యులని.'అర్ధమయ్యాక'ఆమె'లోని అంతులేని ఆవేదనంతా ఆక్రందనగా మారగా అదుపు చేసుకోలేని ఆవేశంతో మనసులోనే తండ్రిని స్మరించుకుంది.'కన్నా.. హక్కులు తప్ప బాధ్యతలే భరించలేని ఈ అమానుషపు సమాజంలో మనకు మనమే రక్ష. భయం వీడి ఈ బూర్జువా భావుకుల భరతం పట్టు. నీ బొందిలో ప్రాణమున్నంత వరకు భరతమాత భద్రతకై పోరాడు. ధీరవై దుర్మార్గులను దునుమాడు. మనలోని ప్రతి రక్తపుబొట్టు దేశ ప్రజల శ్రేయస్సుకేనని నిరూపించు. రంగులుపెట్టే నీ గోళ్లను గుండెల్లో గుచ్చే గునపాలు చేసి, పిరికితనంతో పరిగెత్తే నీ పాదాలనే పదునైన పలుగులుగా మార్చి ఆ పాపాత్ముల ప్రాణాలను కడతేర్చు. ఈ సమర భూమిలో నీ శరీరమే నీకు సర్వసైన్యం.. చివరి శ్వాసవరకు వెరవక సమరాన్ని సాగించు. ఆగిపోకు, అలసిపోకు, కడదాకా కాలిమడమ తిప్పక కొట్లాటనే కొనసాగించు.. ఆ ముష్కరులను మట్టుబెట్టు. విజయం నీదే విజృంభించు..'అమరవీరుడైన'ఆమె'తండ్రి చేస్తోన్న మనోద్బోధతో ఆమెలోని సర్వశక్తులూ పెల్లుబికాయి. రక్తం ఉప్పొంగింది. ఆగకుండా అలా పరుగెడుతూనే కాలేజీ ప్రహరీ వద్దకు చేరింది. ఆపై దారిలేకపోవడంతో ఆగిపోయింది. సరిగ్గా అప్పుడే, అక్కడే ఉన్న'ట్రాన్స్ ఫార్మర్'కు దగ్గరగా పడివున్న ఓ తీగపై పడిందామె దృష్టి. చాలా పొడవుగా, చక్కగా, ఠీవిగా వుందది.'తప్పించుకునేందుక్కూడా తావు లేనిచోట తనను తానే కాపాడుకోక తప్పద'నుకున్న'ఆమె'తెగించి తీగను చేతబట్టుకుంది. తండ్రిని తలచుకుంటూ'అపరకాళిక'లా ఒక కొసను'వాడు'న్నగుంపుకు, రెండో కొనను ఆ స్తంభానికున్న కరెంటు తీగలకు తగిలేలా క్షణాల్లోనే పొజిషన్ తీసుకుంది. మరుక్షణం హాహాకారాలు మిన్నంటాయక్కడ. అప్పటిదాకా వారు చేసిన నినాదాలకు ప్రతిధ్వనుల్లా ఉన్నాయవి. ఆమె ఒంట్లో ప్రవహించేది వెయ్యి వోల్టుల విద్యుత్తుకన్నా శక్తివంతమైన'వీరజవాను'రక్తం కదా! ఎంతైనా'ఆమె' ఆమే..!
* * *
3 జనవరి 2022
సినిమాల్లో హీరోలు ఆడవాళ్ళని ఎందుకలా ఏడిపిస్తారోనని చాలా కోపగించుకునేదాన్ని. ఆ కోపంతోనే సినిమాలకి బై చెప్పేశాను. అవి సినిమాలుకాబట్టి చూడటం మానేస్తే సరిపోయింది. కానీ అదే పరిస్థితి నిజజీవితంలో ఇంటా, బయటా కూడా నాకే ఎదురైతే ఏం చేయాలి? ఎదుర్కోవాలికదూ! కానీ నేనేమీ చేయలేకపోతున్నాను. అవన్నీ భరిస్తూ ఊర్కోలేక, ఆవేశం చల్లారక నరకం చవిచూస్తున్నాను.
5 జనవరి 2022
'వాడు' బాగా డబ్బున్నోడట. వాడి దెబ్బకు కాలేజీలో అంతా భయపడిపోతున్నారు. వాడి కన్ను మాత్రం ఎప్పుడూ నామీదే. నన్ను తాకడానికి వీలున్న ఏ ఒక్క అవకాశాన్నీ వదులుకోవడంలేదు వాడు. కాలేజీ బస్ లో అయితే మరీ హద్దుమీరి పోతున్నాడు. ఎప్పుడూ నా వెనకాలే కూర్చుంటాడు. వేరేవాళ్ళు ఎవరున్నా లేపేస్తున్నాడు. అవకాశం దొరికినప్పుడల్లా ఎక్కడెక్కడో తడిమేస్తున్నాడు. అసహనంతో, అవమానంతో చచ్చిపోతున్నాను. నాకీ వేదననుంచి విముక్తి ఎప్పుడు?
7 జనవరి 2022
ఆఖరుకు ముసలాడైన అపార్టుమెంట్ యజమాని కన్నుకూడా నామీదే. నీడలా వెంటాడుతూ, ప్రతిరోజూ నాకోసమే గోతికాడి గుంటనక్కలా కాచుక్కూర్చుంటున్నాడు. ఒంటిమీద చెయ్యెస్తూ ఇబ్బంది పెట్టేస్తున్నాడు. అమ్మకు చెప్పినా అర్ధం చేసుకోదే... ఇంటా బయటా నాకేమిటీ చెర?
10 జనవరి 2022
అసలు వీళ్ళు సినిమాలు చూసి ఇలా చేస్తున్నారా? లేక వీళ్ళను చూసే సినిమాలు తీస్తున్నారా? ఆడవాళ్ళకుండే పరువు, మాన మర్యాదల్ని అడ్డంపెట్టుకుని, దాన్నే ఆయుధంగా, అడ్డుపడి ఆదుకునే రక్షణ కవచంగా వాడుకుంటూ అడ్డమైన పనులకు పాల్పడే ఈ అడ్డగాడిదాల్ని నిలువుగా నరికినా పాపం లేదు.
11 జనవరి 2022
వాడి పేరెంట్స్ బాగా 'ఉన్న' వారట. మందలిస్తే వారి ఉద్యోగాలే వుండవట. కంప్లయింట్ ఇచ్చిన నన్నే సర్దుకుపొమ్మని చెపుతున్నారేంటి వీళ్ళు? డబ్బు, పరపతి ఉన్నోళ్ళు ఏం చేసినా చెల్లుతుందా? వాళ్ళను ఎవరూ ఏమీ చేయలేరా? ఆడిగేవాళ్ళెవరూ వుండరా? నేనీ యాతనలు పడాల్సిందేనా..?
12 జనవరి 2022
అందమైన ఆడవాళ్లంటే అందరికీ అలుసేనా..? 'నేనిలావుండాలి' అని అనుకోలేదే. అవన్నీ నా ప్రమేయం లేకుండానే జరిగినవే కదా! నా మానాన నేను బతుకుతుంటే, వీళ్లంతా నన్నిలా ఇబ్బందిపెడుతున్నారెందుకు? దేవుడిచ్చిన ఈ అందమే నాపాలిట శాపమా? చివరికి లెక్చరర్ కూడా క్లాసులో ఉన్నంత సేపూ నా వైపే చూస్తున్నాడు. పాఠంకూడా నావైపు తిరిగే చెపుతున్నాడు. ఇవన్నీ చూసి అందరూ నేనే దోషినన్నట్టుగా చూస్తున్నారు. చేయని పాపానికి కూడా శిక్ష అనుభవించాల్సి వస్తోంది.
2 ఫిబ్రవరి 2022
రోజు రోజుకూ వాళ్ల వేధింపులు ఎక్కువై పోతున్నాయి. మౌనంగా భరించేకొద్దీ వాళ్లు మరింతగా రెచ్చి పోతున్నారు. ఇక నిలువరించకపోతే నా మనుగడే కష్టం. చావో రేవో తేల్చుకోక తప్పదు. ఏదో ఒక పరిష్కారమార్గం కనుక్కోక తప్పదు. లేకపోతే ఈ నరకం నేను భరించలేను. అలాగని నన్ను నేను బలి తీసుకునే పనిమాత్రం చేయలేను. అందరిలాంటి పిరికిదాన్ని కాకూడదు నేను. జీవితంలో వెనుకడుగు వేయకూడదు. ఎలాగైనా వీళ్ళందరికీ బుద్ధి చెప్పాలి. వాళ్ళు నన్ను బలితీసుకున్నా పర్లేదు. నాలాంటి అమాయకులు మున్ముందు బాధపడకుండా, భయపడకుండా చూడాలి. నేనైనా అబలల మాన, ప్రాణాలకు రక్షణగా నిలవాలి.
ఆపై చదవలేక డైరీ మూసేసి కూలబడిపోయిందామె. 'కన్నా నువ్వింత నరకం అనుభవిస్తున్నా గుర్తించలేక పోయానురా.. ఇంతకాలం నేనేదైతే చేయలేకపోయానో అదే చేసేలా నాకు ఓ'దిశ'ను నిర్ధేశించి పోయావా తల్లీ..! పోతూ పోతూ కూడా నీ కర్తవ్యాన్ని నిర్వర్తించావు. వీరనారీమణుల గాధలు ఉగ్గుపాలతో నూరిపోసిన నన్నే గర్వపడమని చెప్పకనే చెప్పావు.'వీర జవాను'కు జన్మతః వారసురాలివనిపించావు. ఇక నా కర్తవ్యాన్ని కూడా సక్రమంగా నిర్వహిస్తేనే అమరులైన మీ ఆత్మలకు శాంతి.' అనుకున్న ఆమె ఆలస్యం చేయకుండా అపార్ట్మెంట్ట్ ఓనరుమీద 'ఎఫ్ఐయ్యార్' నమోదు చేయించింది, సిసి కెమెరాల ఫుటేజినే సాక్ష్యంగా. ప్రాణాలను పణంగా పెట్టయినా పోరాడేందుకే నిర్ణయించుకుంది. 'అబలలను ఆదుకోడానికి అందరూ ముందుకొచ్చేవరకూ అబలలే సబలలై అశువులు బాయక తప్పదేమో! అయినా సమున్నత లక్ష్యంతో ఈ నారీసమాజం కోసం బలిదానం చేయగలిగే శక్తిని ఆ భగవంతుడు ఆడవారికే ఇవ్వడం ఒకరకంగా అదృష్టమేకదా! అదిచాలు ఆయన ఆదుకుంటాడనేందుకు' అనుకుంటుండగా 'ఆమె'కు దూరంగా ఎక్కడినుంచో వినిపించిందో శ్రావ్యమైన గుడిగంట. 'అవును... ఆ భగవంతునిపై అచంచలమైన భక్తి ఉండాలి. అదే సమయంలో భయమూ ఉండాలి. కోరికలూ న్యాయబద్ధమైనవై యుండాలి. అప్పుడే ఆ భగవంతుడు తప్పకుండా ఆదుకుంటాడు. అంతేకానీ భయం లేకుండా భక్తి పేరుతో, భగవంతుని ఆదేశాల అంతరార్ధం గ్రహించుకోకుండా అక్రమపద్దతులతో అమాయకులకు అనర్ధాలు కలిగిస్తూ, భక్తులనే భయవిహ్వలుల్ని చేస్తూ, వక్రమార్గంలో ఆయన భోధనలు అమలుచేసేవారిని మాత్రం కానేకాదు' అని అసలైన పరమార్ధం చెపుతున్నట్టుగా ఉన్నదా గుడిగంట.
***