ఈమధ్య ఎందుకో తెలియదుగానీ
సుగమ సంగీత సరళిలో సాగిపోయే మన వందేమాతర గీతం
పదేపదే గుర్తొచ్చి నా హృదయం స్పందించిపోతోంది.
నా అన్నదమ్ముల సమైక్యత... గుండెధైర్యం... తెగింపు...
కర్తవ్యస్ఫురణ గుర్తొచ్చి మనసు ఆనండోలికలూగిపోతోంది.
‘అమ్మా’ అనే ఊహతెలియని నా తొలి పిలుపుకి
‘నా బంగారు చిన్నా’ అంటూ పరవశించి ముద్దులుకురిపించిన
అమ్మ భారతివి నువ్వే అనుక్షణం గుర్తొస్తున్నావు.
ఆటల్లో దెబ్బతిని ఆర్తితో ‘అమ్మా’ అనగానే
గోదావరి గలగలలతో కృష్ణవేణి పరుగులతో
నాగావళి సరిగమల ఉరుకులతో వచ్చి సేదదీర్చిన మహాతల్లివి!
నా హృదయఘోష నీకు వినిపిస్తోంది కదమ్మా!
స్వప్నసాకారతకు వలసబోయానేగానీ, నేటికీ
నా నవనాడులలో నెత్తురుగా పారేది నీ అమ్మదనమేనమ్మా భారతీ!
అందుకే తరతరాల నీ లాలిపాట తీపి జ్ఞాపకాలను రేపుతోంటే
నీ వెచ్చని ఒడిలో మళ్లీ హాయిగా ఒదగాలని వుంది.
నీ చల్లని ఎదపై ఆదమరచి నిదరోవాలని ఎంతెంతో ఆశగా ఉంది.
నీబంగరు చేతులలో మళ్లీ ఊయలలూగాలని వుంది.
నీమాతృప్రేమా లహరిలో తనివితీరా ఓలలాడాలనివుంది.
ఏ చీకూచింతాలేని ఆనాటి బ్రతుకును తిరిగి పొందాలని వుంది.
బ్రతుకు పరుగుపందాలలో అలసిపోయి జీవిత పోరాటాలతో విసుగెత్తిపోయి
అలసిసొలసి మన జీవగడ్డకు తిరిగి వస్తున్నానమ్మా!
ఇన్నాళ్లూ తల్లిని మరిచిపోయాడని అలగక
వలసబోయిన బిడ్డడని నెపమెంచక
నా ఆర్తిలోని తపనను గుర్తించి మళ్లీ నీ చల్లని ఒడిలో సేదదీర్చవూ!
******
